Op de schaakborden van Venlo, waar de bierdampen zich vermengden met het geknetter van rivaliteit, vond SG KiNG 1 zichzelf terug in een schaakduel met Blerick 1. Dit team, een bonte verzameling van schakers, zou je kunnen beschrijven als Duitse efficiëntie in een Limburgs jasje – en laat ik het zo zeggen: hun schaak was net zo onduidelijk als hun dialect na het derde rondje aan de bar.

Martijn Dambacher, onze onverstoorbare strategische rots in de branding, gaf Bram van den Berg een schaaklesje. Maar laten we wel wezen, Bram leek meer geïnteresseerd in het verzamelen van lege bierflesjes dan in zijn koning te verdedigen.
  

Dan hebben we Mark Haast, onze schaakmeester, die in een titanenstrijd met Wilfried Harff verwikkeld raakte. Eindigend in een remise, maar het gerucht gaat dat Wilfried alleen maar van het bord opkeek om te checken of zijn consumptiemuntje nog wel veilig in zijn zak zat – hetzelfde muntje dat later op mysterieuze wijze uit Eric de Moor's schaaktas opdook.

En wat te denken van Eric zelf, bijna vader, die zijn concentratie verloor toen hij Eugen Heinert betrapte op het schaamteloos jatten van zijn consumptiemuntje – een lage zet, zelfs voor een Limburger. Eugen’s schaakzetten waren net zo sluw als zijn vingers snel.

Koen Haast, de waterpolo koning, maakte golven op het bord tegen Christian Köhler. Hij verloor weliswaar, maar slechts nadat Christian probeerde hem af te leiden met verhalen over zijn zogenaamde goudvis die schaakproblemen oplost.

Alik Tikranian, de toekomstige dokter, hield zich bezig met het ontleden van Jürgen Kaufeld’s spel. Hij won, maar Jürgen beweerde dat hij werd afgeleid door Alik's stethoscoop die hij zogenaamd 'vergeten' was af te doen.

Cees IJzermans, onze vakbondsleider, speelde een evenwichtige partij tegen Marcel Becker, die net zo standvastig was als de verhalen over Marcel’s "overwinningen" in ondergrondse schaakclubs – iets wat niemand ooit heeft kunnen verifiëren.

De ideale schoonzoon Jordy Schouten, verloor van Thomas Krause. Thomas, die beweerde dat hij zijn schaaktalenten had gekregen na een blikseminslag, speelde alsof hij elektrisch geladen was.
  

De nederlaag van was zuurder dan de Limburgse vlaai bij de thee. De schaakmaten van Blerick lieten ons achter met niets dan lege bierflesjes en gestolen consumptiemuntjes.
  

En voordat we het vergeten!

Op bord 8 nam Mark Clijsen, onze verkeerslichten virtuoos met een scherp oog voor groen, het op tegen Dmitriju Chocenka van Blerick 1. Dmitriju, met een rating die ongetwijfeld verborgen talenten verraadde, speelde een partij die zo geraffineerd was dat het leek alsof hij de verkeersstromen op het bord naar zijn hand zette. Mark, die gewoonlijk verkeerschaos tot orde roept, kon de sluwe zetten van zijn tegenstander niet temmen. Met een onverwachte rokade die meer leek op een sluiproute tijdens de spits, veroverde Dmitriju de overwinning. De consumptiemuntjes van Mark bleven onaangeroerd, een troostprijs die niet opwoog tegen de teleurstelling van het verlies.

En terwijl de partijen zich ontvouwden, werd het duidelijk dat de Blericken niet alleen onze trots hadden gekrenkt, maar ook ons hart voor schaak hadden getest. Elk spel, elke zet, bracht een verhaal met zich mee, waarbij de eindstand van 6-2 voor Blerick 1 in de boeken werd bijgeschreven als een dag om snel te vergeten, of juist te onthouden voor de schaaklessen die we eruit kunnen trekken. Kut, niet gezien!