“Hey, hebben jullie wel gespeeld? Of was het kolder die match tussen KiNG B en KiNG A?”

Goh, wat een vraag. Natuurlijk hebben we gespeeld. Maar dat verslag, niemand schreef het. Dus, ik ben liedjes gaan luisteren, zingen soms ook. Liedjes die goed zijn voor de gemoedstoestand, van de schrijver dezes maar vast en zeker ook van de lezer dezes. Succes met het raden, voor minder dan vier wordt het niet gegaan.

Wonderlijke jongen, hij zat achter in de klas, bord vier. Hij droeg vreemde kleren en liep altijd uit de pas, echt dus een wonderlijke jongen in een houtje-touwtje jas. Niemand kon zijn wonderlijke zinnen ooit verstaan en op het schoolplein sprak dus niemand hem ooit aan. Op een dag toen is ‘ie voor de klas gaan staan, zette eerst de radio op vol volume aan, hij riep nog wat maar dat was echt voor niemand te verstaan. Een stukje werd weggeven, en de tegenstander was euforisch.

Als het moet kan onze speler flink zijn; hij vraagt er niet om. We geven om hem, en misschien komt er ruimte met de tijd om te houden van hem. Hij wilde misschien een hond, misschien een huis, maar hij had genoeg dacht hij, aan zijn vrienden, maar niks was minder waar. Het was genoeg voor zijn tegenstander, om te houden van hem, zoals hij hield van hem (lees deze nog maar eens). Met het stukje dat hij verloor, verloor hij meteen alle zon in de speeltuin, want het geluid was alsnog, (ja laat mij even proberen om deze zin in goed Nederlands, dat is immers toch wat onze speler wilt, voor elkaar te krijgen, maar dat is echt onbegonnen werk, dan had deze Friese een nog mooiere tekst moeten schrijven, waarvoor mijn excuses. Quizvraag: Is dit een Nederlandse zin, grammaticaal gezien dan natuurlijk.), zoals het klonk als vroeger: “Ik geef op!” Oh nee, we moeten kritisch zijn, het werd mat op de g- en h-lijn.

Goed, deze waren simpel, mogen we hopen, dus we doen een stapje hoger. Naar twee? Nee, één meteen. Alles wat we daar hoorden, was dat we moesten weten wat daar wilde gebeuren door onze speler, en waar hij naar toe wilde. Maar alles wat hij zag was de achterkant van een lijn, hij moest goed nadenken over hem en zijn tegenstander, misschien in het middenspel, misschien in een kleine intermezzo. Kon hij wachten? Hij had tijd en ruimte nog om dat uit te vinden, meid. Ooit zal hij zijn weg vinden, maar niet nu en zo was het al drie-nul.

Kunnen we nog enigszins die heuvel oprennen? Te makkelijk? Ja, misschien, maar uw verslaggever had een onderonsje met God, u weet wel, de almachtige. Niks leek onze speler te pijnigen, en hij vroeg dan ook zijn tegenstander of hij zin had in hoe het zou voelen. Beide bleken ertoe te doen, toch? Zeg het mij, doen ze er beiden toe? Hij rende de heuvel op, de weg naar de winst, het leek zo goed. “Laat mij eens ervaren hoe het is,” zei hij. Maar zijn tegenstander antwoordde: “Laat mij dit moment stelen van jou.”

NUL, VIER.
Alle vier goed, succes.

De uitslagen: