--- geschreven door De Kauff aka Thomas Kaufmann 'in de geest van...' ---
Voordat u begint, waarde lezer, is het van belang in u ongetwijfeld fraaie achterhoofd te houden dat het NK schaakvoetbal voor ons vooral om het plezier draaide. Eventuele prestaties zouden ons trots hebben gestemd, maar altijd bijzaak gebleven zijn. Dit verslag is in diezelfde geest geschreven, het maakt ons simpelweg niet zo heel veel uit.
Het zou natuurlijk ook wel een beetje sneu geweest zijn om het wel heel serieus te nemen. Om ook daadwerkelijk op zoek te gaan naar die perfecte balans tussen hele goede schakers (en die vervolgens niet te laten voetballen) en goede voetballers. Dat een ander team eventueel wel die afweging maakt is natuurlijk prima. Dat maakt ons in het geheel niet uit.
Wist u trouwens dat de vorige keer dat het NK schaakvoetbal plaatsvond er tegelijkertijd een EK zwerkbal gehouden werd op diezelfde locatie? En dat die nu elk jaar tijdens het EK zwerkbal tegen elkaar zeggen: 'Weet je nog dat we vorig jaar tijdens het bezemen al die schaakvoetballers zagen? Wat een ongelooflijke nerds.'
Enfin, dit jaar geen hobbyhorse-achtige toestanden. Wél een danstoernooi, maar dat valt natuurlijk vér buiten de comfortzone en het bereik van de gemiddelde schaakvoetballer. Bovendien waren de dames van een dusdanige leeftijd, dat vrijwel elke schaker daar niet op een betamelijke manier op af kon stappen.
Maar ik had het over balans. Die hebben we als team natuurlijk ook opgezocht, dat bevordert het plezier. Zo had je de kale broers de Moor aan de ene kant en de mannen met haar die penalty's ongetwijfeld wel in de hoek zouden hebben geschoten aan de andere kant. Dat maakt ons overigens ook niet uit hoor.
Het toernooi begon gezwind. Twee teams werden op vriendschappelijke en sportieve wijze voorzichtig aan de kant geschoven. Inhoudelijk staat me daar niet veel van bij, enkel de harmonieuze en liefdevolle manier waarop schaakvoetballers met elkaar om zouden moeten kunnen gaan. Na afloop werd een uitslag op het vel geschreven, een drankje met elkaar gedeeld en we zagen dat het goed was.
Te midden van al die harmonie bloeide zowaar iets op wat op meer begon te lijken dan enkel vriendschap. Erik 'vlugge beentjes' Biemans en Jeroen 'laadpaal' de Moor raakten dusdanig aan elkaar verknocht dat ze uit pure verliefdheid blind werden voor de rest en de bal enkel nog aan elkaar wilden overspelen. Dat vonden wij overigens ook niet erg. In liefde mag alles.
Wist u trouwens dat Erik Biemans bij een vorig schaakvoetbaltoernooi op zijn gezicht is geslagen? Wist u daarnaast dat Erik Biemans eigenlijk Bart van den Berg is? Wist u daarnaast dat Bart van den Berg de broer is van Bram van den Berg? Wist u verder dat Bram van den Berg de eerste partij echt compleet gewonnen stond en toch verloor? Denkt u dat Bram van den Berg daar mee zat? Wist u verder dat DJ Ebi (ondanks herhaaldelijk oefenen) geen anekdotes kan vertellen, maar dat wij dat eigenlijk helemaal niet erg vinden?
Dan de derde wedstrijd. U begrijpt dat wij door al die harmonie en liefde ons in hogere sferen achtten. De mannen met haar droegen daar inmiddels bloemen in en Stefan 'Ik heb al een Hessje' Hess zag zelfs zijn baard versierd. Niets had ons dan ook kunnen voorbereiden op de slachtpartij die volgen zou. In de zaal troffen wij een kudde, bloeddorstige en schuimbekkende rugbyers aan, die beter geprepareerd leken dan een wielrenner aan het eind van de vorige eeuw. Wij hebben vroeger van onze moeders echter geleerd niet af te gaan op eerste indrukken en gingen blanco en opgewekt ons derde potje voetbal in. Zeven aanslagen, een geniepig potje valsspelerij, drie blessures en een rode kaart (gek he, op zo'n vriendschappelijk toernooitje, niet dat het ons iets uitmaakt hoor) verder begon bij ons toch opeens het vermoeden te dagen van een team dat het misschien allemaal wel iets belangrijker leek te vinden dan wij.
Och, en de rest van de middag. Het Spa goud bleef rijkelijk vloeien en de hogere sferen werden nimmer verlaten. Het maakte ons niet uit natuurlijk, dat scheelt heel veel bij de verwerking van een verlies (als je het al zo zou noemen, ik zou eerder spreken over morele winst). In de middag is nog veel geschoten. Bij hoge uitzondering zelfs op doel, waarbij vooral aangetekend moet worden dat Eric de Moor niet gescoord heeft. Dat vindt hij overigens wel degelijk erg.
Enkele dagen later maken wij de balans op. Op wat chronische weefselschade en een aantal braakplakkaten aan de rand van de snelweg tussen Utrecht en Rijswijk na, hebben wij geen blijvende schade overgehouden aan het NK schaakvoetbal. Hoogstens een aantal anekdotes voor volgende jaren, die Erik Biemans dan waarschijnlijk weer vakkundig zal verkwanselen.
Als hij vervolgens uit frustratie op zijn gezicht zou worden geslagen met een bezem door een HMC'er uit de organisatie zou voor ons de cirkel wel mooi rond zijn, maar als dat volgend jaar nog niet lukt vinden wij dat ook niet supererg.